ตำนานสายลม

เนื้อเรื่อง

นานมาแล้วจักรวาลอันกว้างใหญ่ยังคงมีแต่ความมืดมนและว่างเปล่า ไร้ซึ่งดวงดาวสุกสกาวให้พักสายตา มหาเทพยังคงล่องลอยอย่างเงียบเหงา จนในที่สุดเมื่อพระองค์ไม่อาจทนได้อีกต่อไปพระองค์จึงตัดสินใจที่จะหาสหายสักกลุ่มขึ้นมาอยู่เคียงข้าง พระองค์หวังอยู่ในใจว่าเมื่อถึงเวลานั้นพระองค์จะได้ไม่ต้องเหงาอีกต่อไป

                 มหาเทพสร้างเทพขึ้นมาอีกสี่องค์นั่นคือเทพแห่งดิน น้ำ ลมและไฟ ในจำนวนนี้มีเพียงเทพแห่งวารีเท่านั้นที่เป็นเทพนารี นางช่างงดงามน่าทนุถนอม ดวงตาสีฟ้าที่สงบนิ่งเสมอทำให้เทพที่เหลือต่างรู้สึกดีเมื่ออยู่ใกล้นาง เทพทั้งสามรวมทั้งมหาเทพต่างคอยปกป้องดูแลนางด้วยจิตใจอันบริสุทธิ์แต่ความบริสุทธิ์แบบนี้กลับไม่อาจอยู่ได้ตลอดไปเพราะความสดใสดุจดรุณีอยู่เสมอรวมทั้งความคิดอันรอบคอบสุขุมของนางทำให้เทพแห่งสายลมอดไม่ได้ที่จะรักนางเพียงแต่นางไม่อาจรักเขาเฉกเช่นรักที่หนุ่มสาวพึงมีเพราะสิ่งที่นางมีให้เขามีเพียงความเป็นพี่น้องเท่านั้น

                 “ถึงเวลาที่พวกเจ้าทั้งสี่จะต้องช่วยข้าสร้างอะไรให้จักรวาลแห่งนี้ไม่เงียบเหงาอีกต่อไปแล้วล่ะ”มหาเทพเปรยกับเหล่าสหาย พระองค์โบกพระหัตถ์เพียงครั้งเดียวดาวที่มีชื่อว่าโลกก็ถือกำเนิดขึ้น เทพแห่งธาตุทั้งสี่จึงพากันรุดหน้ามายังดาวโลกเพื่อสร้างสรรค์สรรพสิ่งทั้งปวงให้พร้อมที่จะมีสิ่งมีชีวิตถือกำเนิดขึ้นทุกสิ่งช่างสมดุลแต่เมื่อสิ่งที่ยังขาดอยู่ก็คือความอบอุ่นเพราะเทพอัคคีมอบให้ได้เพียงแสงสว่างและความร้อนแรงไม่ใช่ความอบอุ่นและความหวังอันงดงามมหาเทพจึงสร้างดาวขึ้นมาอีกหนึ่งดวงนั่นคือดวงอาทิตย์เพื่อมอบความอบอุ่นแก่โลกรวมทั้งยังใช้เป็นที่ประทับสำหรับพระองค์เอง ทุกสิ่งดูเหมือนช่างลงตัวและสมบูรณ์แต่สิ่งหนึ่งที่ก่อให้เกิดปัญหาอย่างมากมายกลับกลายเป็นความรักได้...

               “วารีเจ้าเป็นอะไรไป”สายลมรำพึงเบาๆอย่างห่วงใยที่หญิงสาวที่เขารักดูไร้ซึ่งความสุข ดวงตาสีของนางเหลือบมองฟ้าอย่างตัดพ้อ

              “เจ้าดูไร้ซึ่งความสุข ทำไมล่ะ ทั้งที่ไม่น่าจะมีอะไรบั่นทอนความสุขในใจเทพได้”สายลมกล่าวคำถามหวังให้นางรู้สึกตัวสักนิดบางทีแค่ให้นางแย้มยิ้มบ้างแต่คำกล่าวของเขาก็ไร้ผล

             “มีสิสิ่งที่ทำให้ข้าทุกข์ ความรักอย่างไรเล่าพี่วายุ”เทพนารีกล่าวอย่างทุกข์ใจ นางรักมหาเทพอย่างมากมายรักที่มหาเทพปกป้องนางและมีความหนักแน่นอย่างที่ปฐพีไม่มีทางทำได้ รักในความร้อนแรงสว่างไสวแต่ก็อบอุ่นอย่างที่อัคคีให้ไม่ได้รักในความไม่ถือองค์ความเมตตาและเป็นกันเองที่พระองค์มอบให้แต่ก็เพราะเขาที่ทำให้นางเป็นทุกข์เหลือเกิน

            “เจ้าเลือกรักคนที่ทำร้ายเจ้าทำไมกันดวงอาทิตย์แผดเผาตัวเจ้าเองแท้ๆ”วายุกล่าวมีหรือเขาจะไม่เข้าใจหัวใจของนางแต่หากเป็นไปเขาก็อยากจะขอให้นางไม่ได้รักมหาเทพองค์นี้เพราะเขานั่นเองที่แผดเผาสายน้ำให้เหือดแห้งเพียงแต่สายน้ำกลับยังทอแสงเป็นประกายได้ทุกครั้งที่กระทบแสงตะวันประกายที่สวยงามยิ่งนักราวจะเป็นการยืนยันว่านางต็มใจเจ็บปวดเพราะเขา

            “เจ้ารู้ไหมวารีว่าข้าไม่อาจเห็นเจ้าเป็นทุกข์”สายลมปลงกับจิตใจของสาวงามเทพแห่งวายุองค์นี้จะอยู่เคียงข้างเทพนารีที่เขารักเสมอแม้ว่านางจะไม่ได้รักเขาตอบ นั่นไม่สำคัญเลสักนิดเพราะสำหรับสายลมแค่เห็นวารีเป็นสุขใจเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

          เทพแห่งสายลมใช้พลังมากมายฝ่าเกราะความร้อนแรงของดวงอาทิตย์เพื่อจะเข้าพบกับมหาเทพที่สร้างพวกเขาขึ้นมา

         “ท่านควรจะดับแสงแห่งดวงตะวันนี้มิเช่นนั้นมันจะทำร้ายคนที่รักท่านให้ต้องทนทุกข์ไปตลอดกาล”เทพแห่งวายุเสนอแนะอย่างขุ่นเคือง

       “ไม่ได้หรอกนะ นี่ความรักทำให้เจ้าเห็นแก่ตัวไปแล้วหรือวายุ เจ้าเห็นแก่นางผู้เดียวจนคิดจะทำลายชีวิตมากมายได้อย่างนั้นหรือ”คำตอบที่ทำให้เทพวายุไม่อาจหาเหตุผลใดมาแย้งได้อีกทำให้เขาจำต้องเดินทางจากดวงอาทิตย์มายังโลก จิตใจอันเศร้าหมองบั่นทอนพลังจนร่างของเขาถูกแผดเผามลายกลายเป็นเพียงเทพไร้รูปร่าง

         แต่ไม่ว่าอย่างไรสายลมนั้นยังโอบล้อมไอน้ำจากสายธารอันเป็นดั่งร่างของคนที่เขารักไว้อย่างแผ่วเบาช่วยลดทอนความร้อนแรงจากดวงอาทิตย์และพัดพาไอน้ำเหล่านั้นขึ้นสู่ฟากฟ้าให้นางได้ใกล้ชิดกับผู้ที่นางรักมากที่สุดโดยมีสายลมอย่างเขาช่วยบรรเทาความเจ็บปวดลงและสายลมนี้ยังช่วยพัดเอาไอน้ำมารวมกันจนเป็นก้อนเมฆเพื่อรอให้สักวันเมฆจะกลั่นตัวเป็นสายน้ำตกลงสู่พื้นโลกแล้วรวมกับสายธารเบื้องล่างอีกครามันจะเป็นเช่นนี้ไปตลอดกาล

         ด้วยเหตุผลนี้สายลมจึงนำพาความชื่นใจและความสดใสมาสู่ผู้ที่ได้สัมผัสเสมอเพราะความห่วงใยและความหวังดีต่อผู้เป็นที่รักของเทพวายุนี้จะยังคงแทรกอยู่ทุกอณูแห่งสายลม แม้บางครั้งต่อให้ผู้สัมผัสนั้นทุกข์ใจสักเท่าไรเมื่อสายลมผ่านมาก็ยังรู้สึกอบอุ่นได้อย่างน่าประหลาดเพราะจิตใจของเทพองค์นี้แม้ตนจะต้องเจ็บช้ำเพียงใดก็ยังพร้อมจะมอบความรู้สึกดีๆให้ทุกคนชั่วนิรันดร์